'අඳුර'

පියාඹන කාලය ළඟ

නතරකරනෙමි හදවත

පියාගෙන ඇස්පිය නෙත

අඳුර දකිනෙමි මොහොතක

පියාඹන්නට රිසි හිත

මොහොතකට තටු පිළිසිඳ

අසා ඇති ලෙස නෙකවර

මම මගෙන් මුදවාවිද

කඳුලු හුරු නෙත් තදකර

සුළඟෙ සිට හිනැහේවිද

කඳුලු දැක නෙක නෙතු ළඟ

පසුතැවෙන්නට වේවිද

රෝස පෑ නැති කොපුලත

තවත් අඳුරුව යන සඳ

තාත්තා මෙන් මා මුව

ගලක් සේ රලු වේවිද

ගැහෙද්දී හද නොදුටුව

නෙක මුහුණු මා වටකර

ඉතිරි වූ දෙන සිඹ සිඹ

සුවඳ පැන් ඉස යාවිද

හිරු මියෙන හෝරාවෙක

මිදුන කය ඔසවාගෙන

අතීතය සිහි කරකර

ඔහුත් ඒවිද සොහොනට 

අක්කලා ඉකිබිඳීවි

අම්මා ගෙ හිත බිඳේවී

දෝණි හා පුතු ළඟ ඉඳන්

පුංචො නැඟිටින් කියාවී 

මතක පාවඩ මත එලූ

අම්මාගේ ගත රැඳි සුදු සලු

බොර පාටවී, තෙත බරිත වෙයි

අමතකව යයි සුදු පිරූ

පියාඹන කාලය ළඟ

නතරවු හිත සිඹ සිඹ

දෙනෙත් හැර, මොහොතක් රැදඳෙමි මම

'අඳුර' දකිනෙමි බෝ දුර